Znają dobrze jego historię.
Kiedy przetną się ścieżki ciał nie niebieskich, nienie bieskich, wilka i człowieka, następują trzy możliwości:
a) mogą wyminąć się dostojną ignorancją podszytą strachem
b) mogą pochłonąć się wzajemnie
c) lub wilk niczym meteor może zderzyć się z Ziemią (człowiekiem), i uszczknąć mały kawałeczek, pozostając w pobliżu, by potem, gdy zgłodnieje zgłosić się po jeszcze.
Pchły tak robią wilkom, wilki zaś ludziom. Dlatego wilki pytają kiedy księżyc, ten wielki drapieżnik, znów zderzy się z Ziemią.
Na razie świeci ostrzegawczo na niebie, oświetlając sobie drogę do celu. Karmi się słońcem, jego brzuch co rusz rośnie, lecz gdy zgłodnieje...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz